Στη μνήμη του συναδέλφου Βαγγέλη Καντά

Βαγγέλη μας, η ζωή είναι δώρο και ποινή, το απρόσμενο παραμονεύει, διατείνεται ο ποιητής. Αν είναι έτσι, εσύ ξεπλήρωσες την ποινή σου, φεύγοντας απρόσμενα και απροσδόκητα μέσα από τα χέρια της αγαπημένης σου Ελισσάβετ και των παιδιών σου. Όσο για το δώρο, το έλαβες και το αντιγύρισες μεγεθυμένο προς τους συνανθρώπους σου, τους εκλεκτούς της καρδιάς και της διδασκαλίας σου…

   Αθόρυβα και ταπεινά έζησες, αθόρυβα και ταπεινά έφυγες. Δίδαξες με τη σεμνότητα της παρουσίας σου την αξία του ανθρώπου και του δασκάλου, μέσα από την πολύχρονη λειτουργία σου στη δημόσια επαγγελματική εκπαίδευση. Οι συνάδελφοί σου και οι μαθητές σου πάντα εύρισκαν έναν αρωγό στις  θλίψεις και τα προβλήματά  τους. Και τώρα εμείς ψάχνουμε κάπου να αποθέσουμε απαλά τη βαριά στην ψυχή μας θλίψη για τον αδόκητο χαμό σου.

   Όπως έχει πει ένας εγκρατής και έγκριτος της Θεολογίας συνάδελφός μας, δεν είμαστε πολίτες, ούτε χωριάτες, οδίτες είμαστε. Έτσι και εσύ τώρα οδεύεις για τη γειτονιά των Αγγέλων, για την αιωνιότητα.  Πορεύσου εν ειρήνη, αποτίναξες πια από τους ώμους σου το άχθος των εγκόσμιων και με ελαφράδα η ψυχή σου κατατείνει προς την αρχέγονη και αιώνια πηγή της…

   Πάρε όπως θέλεις αυτά τα λίγα λόγια, Βαγγέλη, σαν γράμμα, σαν προσευχή, όπως εσύ ξέρεις. Εμείς απλώς ένα άνθος αγάπης από τον αγρό του Θεού θέλουμε να αποθέσουμε στην ανάμνησή σου, δύο κόκκους μοσχοθυμίαμα θέλουμε να ανάψουμε σαν κατευόδιο στο ταξίδι σου. 

 Θα σε θυμόμαστε πάντα!

            Αιωνία σου η μνήμη,  Βαγγέλη μας

ΙΩΑΝΝΗΣ Σ. ΤΣΟΥΡΑΣ